عوامل متعددی می‌توانند فرد را در معرض خطر بالاتر شکستگی کتف قرار دهند. یکی از مهم‌ترین این عوامل، سن است. افراد مسن‌تر، به دلیل کاهش تراکم استخوانی و بروز بیماری‌هایی مانند پوکی استخوان، بیشتر در معرض خطر شکستگی استخوان قرار دارند. استخوان‌های ضعیف‌تر و شکننده‌تر به راحتی تحت تأثیر ضربات و سقوط‌ها قرار می‌گیرند.

ورزشکاران نیز به دلیل فعالیت‌های فیزیکی شدید و مداوم، در معرض خطر شکستگی کتف هستند. ورزش‌هایی که شامل برخورد‌های فیزیکی یا حرکات تکراری شانه می‌شوند، مانند فوتبال، بسکتبال، دوچرخه‌سواری و اسکیت، می‌توانند احتمال شکستگی کتف را افزایش دهند. این ورزش‌ها همچنین می‌توانند منجر به سقوط یا ضربات شدید به ناحیه شانه شوند.

عوامل دیگر شامل شغل‌های پرخطر هستند. افرادی که در شغل‌هایی کار می‌کنند که نیاز به بلند کردن اجسام سنگین، استفاده مکرر از شانه یا قرار گرفتن در معرض خطر سقوط دارند، ممکن است بیشتر در معرض شکستگی کتف باشند. کارگران ساختمانی، آتش‌نشانان و افرادی که در محیط‌های خطرناک کار می‌کنند، در معرض این خطر قرار دارند.

سابقه پزشکی فرد نیز نقش مهمی در افزایش خطر شکستگی دارد. افرادی که از بیماری‌هایی مانند پوکی استخوان، آرتریت روماتوئید یا بیماری‌های متابولیک استخوان رنج می‌برند، بیشتر در معرض خطر شکستگی هستند. این بیماری‌ها باعث ضعیف شدن استخوان‌ها می‌شوند و حتی ضربات کوچک نیز می‌تواند منجر به شکستگی شود.

ژنتیک نیز می‌تواند در افزایش خطر شکستگی نقش داشته باشد. برخی افراد به دلیل سابقه خانوادگی ممکن است مستعد ابتلا به مشکلات استخوانی و شکستگی باشند. اگر یکی از والدین یا بستگان درجه یک فرد دچار شکستگی‌های مکرر شود، احتمال بیشتری وجود دارد که فرد نیز در معرض خطر قرار بگیرد.

استفاده از داروهای خاص نیز می‌تواند خطر شکستگی را افزایش دهد. داروهایی که تراکم استخوان را کاهش می‌دهند، مانند کورتیکواستروئیدها، می‌توانند استخوان‌ها را ضعیف کنند و فرد را در معرض خطر بالاتر شکستگی قرار دهند.

سبک زندگی نیز عامل مهمی است. عدم فعالیت بدنی کافی و رژیم غذایی نامناسب که شامل مقادیر کافی از کلسیم و ویتامین D نیست، می‌تواند استخوان‌ها را ضعیف کند. علاوه بر این، افرادی که از الکل و دخانیات به طور مکرر استفاده می‌کنند، نیز در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

سقوط‌ها یکی از دلایل شایع شکستگی کتف است. افراد مسن‌تر یا کسانی که مشکلات تعادلی دارند، ممکن است بیشتر در معرض خطر سقوط قرار بگیرند. عوامل محیطی مانند سطوح لغزنده یا عدم استفاده از نرده‌ها و تجهیزات ایمنی نیز به افزایش خطر سقوط کمک می‌کنند.

در نهایت، ناتوانی در مراقبت از خود و عدم توجه به علائم هشداردهنده ممکن است فرد را در معرض خطر بیشتری قرار دهد. افرادی که به مشکلات استخوانی خود اهمیت نمی‌دهند یا برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه نمی‌کنند، بیشتر ممکن است دچار شکستگی شوند.